DE BEELDOBJECTEN VAN AXEL REUSCH

De werken van Axel Reusch (Freiburg, 1970) doen een beroep op ons vermogen tot interpretatie. Onbetwist verwijzen de meeste werken naar verpakkingsmateriaal. Bij sommige krijg je zelfs de indruk dat Reusch het oorspronkelijke materiaal niet meer dan enkele eenvoudige schilderkunstige bewerkingen heeft doen ondergaan. En dat dan op een dusdanige manier dat er een tweedimensionaal beeld is ontstaan. Niets is echter minder waar: Reusch refereert slechts aan bepaalde materialen, maar maakt er niet werkelijk gebruik van. Het gaat hem vooral om de totstandkoming van een geheel nieuw abstract beeld. Zo’n beeld verwijst weliswaar naar het origineel, maar appelleert toch vooral aan het hier en nu, en zet een dialoog in werking met de beschouwer. Die wordt uitgenodigd om vragen te stellen en de bijbehorende antwoorden te formuleren. Axel Reusch bevestigt zijn werken op dragers van aluminium of MDF (Sommige objecten hangen daardoor enigszins van de wand af en worden zo driedimensionaal). Hij noemt ze ‘beeldobjecten’.

antidesign
De objecten van Reusch hebben zowel minimalistische als constructivistische kenmerken; geen van beide stromingen zijn echter eenduidige etiketten die op zijn werk geplakt kunnen worden. Veel belangrijker dan een precieze duiding vindt hij de ruimtelijke werking in zo’n object. Die geeft hij weer door te refereren naar het in mening verpakkingsmateriaal gebruikte kader van een raam- of venstermotief. Daarnaast blijkt die ruimtelijkheid geen optische illusie, maar ze bestaat ook echt: Reusch schildert zijn werken in expoyhars die hij mengt met pigmenten, waardoor kleur ontstaat. Wanneer de hars droog is, kan hij er een nieuwe laag overheen schilderen, enz., enz. Als alles klaar is, gaat er een spiegelende laklaag overheen. Zo komen de gelaagde vormen en de ruimtelijkheid van het origineel tot uitdrukking in Reusch’s objecten met behulp van een geschilderd en deels spiegelend reliëf. Niet dat Reusch een exacte kopie van het origineel wil maken; eerder gaat het hem erom het origineel (de bron) in al zijn beeldende kwaliteiten weer te geven. Iets simpels als de onderkant van een verpakking van een pak suiker, dat hij ziet als antidesign, kan zo tot een kunstwerk getransformeerd worden waarin een heldere abstracte vormentaal en de transparantie van het materiaal op de voorgrond treden. De titels van zijn werken bevatten soms ook vage verwijzingen naar de bron waar het werk uit is voortgekomen.

reliëfs
Ook bij andere werken van Reusch vallen de formele aspecten samen met de gebruikssporen van het origineel: plastic platen met daarin symmetrische patronen gestanst, blijken de aanleiding voor een werk op aluminium waarin elk detail van de oorspronkelijke plaat heel precies door hem in zwarte expoyhars is weergegeven. Door vergroting van de schaal van het origineel en door de weergave van de oorspronkelijke reliëfs in epoxyhars op een aluminium ondergrond, ontstaat een abstract beeld dat veel verder gaat dan de oorspronkelijke industriële plaat. Hetzelfde geldt ongetwijfeld ook voor zijn uitvergrote weergave van een simpel diaraam, of een stel stickers die hij tot een abstract repeterend beeld heeft verheven. Een derde richting binnen het werk van Axel Reusch betreft zijn ‘schilderijen’ van expoyhars die zonder drager op de wand hangen. Hier is sprake van een samensmelting van beeld en object tot één geheel. Bij het verwijderen van de drager waarop de hars in eerste instantie is aangebracht, kunnen er delen van de hars afbreken. Daarmee introduceert hij de factor toeval in zijn werk. Een factor die het definitieve beeld in belangrijke mate mede bepaalt.

conclusie
Op het eerste gezicht oogt de beeldtaal in de werken van Axel Reusch nogal formeel, maar door onderwerpkeuze en gebruikte materialen heeft het werk zeker ook speelse en gevoelige trekken gekregen. Dat komt wellicht ook omdat, ondanks zijn formele uitgangspunten en het feit dat hij weinig ruimte laat voor intuïtie, het toeval zijn werk toch binnen is geslopen. De analytische geest van deze opmerkelijke, filosofisch ingestelde kunstenaar heeft blijkbaar niet kunnen voorkomen dat het scheppingsproces deels zijn eigen weg is gegaan.

Copyright 2007© Etienne Boileau