Cross-overs in de kunstKunstenaars die de gebaande paden verlaten en het avontuur aangaan, ontwikkelen vaak spannende cross-overs. Door zich op een totaal ander medium te richten dan waartoe ze zijn opgeleid of een bijzondere mix van media toe te passen, krijgt hun werk een nieuwe dimensie. Silvia B. maakte al cross-overs voordat die term überhaupt in zwang kwam. Dat leverde haar de nodige strijd op tijdens haar opleiding, die zij noodgedwongen vroegtijdig verliet. Door Etienne Boileau Silvia B.Een immens atelier boven een brandweerkazerne in Rotterdam blijkt de werkplek van Silvia B. De werktafel waar we aan zitten, biedt uitzicht op een oude binnenhaven. Silvia B.: “Mijn ouders vonden dat ik rechten moest gaan studeren, wat ik nog geen jaar heb volgehouden. Daarna heb ik me aangemeld bij de Vrije Academie, waar ik na een tijdje een map kon samenstellen waarmee ik werd aangenomen op de Willem de Kooning Academie. Ik was altijd al bezig met mode, met kleding en image. Een specifieke modeopleiding hoefde voor mij niet zo. Daarom koos ik voor de Modeafdeling van de Willem de Kooning; ik dacht daar na het eerste basisjaar mode en beeldhouwen te kunnen combineren. Maar dat mocht niet van de directie. Het tweede jaar mocht ik alleen mode doen. Pas in het derde jaar zou ik mode en beeldhouwen kunnen combineren. Halverwege dat derde jaar liet ik de mode daarom maar vallen, maar moest daarop wel weer terug naar de tweede beeldhouwen. Daar kreeg ik een ongeluk. Na mijn revalidatie moest ik voor de derde keer naar de tweede klas; toen had ik het wel gehad. Ik heb een oud winkelpandje gehuurd en ben voor mezelf begonnen. Een jaar of drie, vier later werd het op de academie juist verplicht om twee richtingen te volgen. Ik was dus eigenlijk mijn tijd vooruit. Nu is het multidisciplinaire denken helemaal het motto van de Willem de Kooning. Er is zelfs een studie Lifestyle, waarin je mode, interieur en reclame combineert. ” Ultra Silvia B. mikt met haar beelden vaak op hybride wezens en sferen: tussen mens en pop, mens en dier, of een samenvoeging van verschillende leeftijden en geslachten. Zelf zegt ze dat ze zich duidelijk voelt aangetrokken tot de schoonheid buiten de ‘normale’ wereld: “Onlangs heb ik meegedaan aan de expositie GenderBlender in Strijp S te Eindhoven, waar ik het beeld Almost Perfect liet zien: een dun pubermeisje met lange zwarte haren en net ontluikende borstjes en een kleine penis. Van buiten is ze van huidkleurig leer, aan elkaar genaaid met chirurgische hechtsteken; ze ziet eruit alsof ze een pakje aanheeft. Ik liet er ook nog een paar behaarde dameshandschoenen zien uit mijn handschoenenserie SKINOVER : een serie met huideigen dissonanten. De sensatie om in iemands huid te kruipen vind ik fascinerend; dat je iemand anders z’n littekens, tatoeages of moedervlekken tijdelijk kan dragen. De handschoenenserie is ontstaan nadat ik Ultra had gemaakt,mijn grote achteneenhalve meter hoge stalen zus in Groningen met een enorme japon aan. Ik heb haar ontworpen rond de millenniumwisseling voor een postmodernistisch stedelijk gebied in Groningen. Tijdens de vorige eeuwwisseling was de Queue de Paris- die enorme opgevulde achterkant – in de mode, en nu ook weer. Het is mijn eerste echte cross-over: een immens hoog gietijzeren beeld in een stalen jurk met en enorme queue. ” Esthetiek en ethiek In haar werk onderzoekt Silvia B. onder meer hoe ethiek verbonden is met esthetiek. Wat is schoonheid en wat niet? Het is volgens haar allemaal nogal relatief. “Ik ben geïnteresseerd in het spel van aantrekken en afstoten, maar ben niet uit op een shockeffect. Mijn beelden maak ik juist zo mooi mogelijk zodat mensen er naartoe lopen en zich gaan afvragen: ‘Is dit echt, kan dit wel bestaan?’ Ik probeer de aandacht vast te houden door afwijkende elementen te verweven in de esthetiek van een beeld: een mooie vrouw in een hoge jurk met een veel te klein onderstel (Ultra) of een maffia ventje met een verband om z’n hoofd en een dikke zonnebril (Hero ). Het monsterlijke van zo’n ventje wordt vertroebeld door de schattigheid. Dat levert een conflict in je hoofd op, waardoor het een beetje kraakt. Marc Quinn doet iets soortgelijks met zijn gehandicapte sporters in marmer, die prachtig gemaakt zijn. Voor mij moet een beeld mijn oog plezieren, een gevoel in mijn onderbuik veroorzaken (er moet iets lichamelijks of erotisch in zitten), en er moet iets helemaal niet kloppen waardoor er ook een conflict in m'n hersenen ontstaat. Dat alles levert een soort pijn in je hart op. Een goed beeld moet al die elementen hebben, want anders is slechts sprake van een leuk stuk decoratie.Naar aanleiding van het Oost-West conflict heb ik het beeld Leila gemaakt. Leila heeft Westerse clichétatoeages over haar hele lichaam en Oosterse henna tatoeages op haar handen en voeten. Ze lijkt een neutrale beauty, zou Amerikaans maar ook Irakees kunnen zijn. Ze zit in haar mooie ondergoed te wachten, leunend op haar geweer dat verhuld is in een kanten dameskous.” Werk van Silvia B. is te zien tijdens Curiorama, Verbeke Foundation t/m 16 november 2014, www.verbekefoundation.com en tijdens Alles van Waarde, Fort Asperen, t/m 28 september 2014 www.kunstfortasperen.nl www.silvia-b.com www.skinover.biz copyright 2014© Etienne Boileau |